Family life on Wheels – update – nieuwsbrief
Wilco Vos
Family life on Wheels
‘Gaat heen in de gehele
wereld, predikt het Evangelie aan alle kreaturen, Mark. 16:15.’
Met deze overdenking geef ik een
update van de gang van zaken met een terugblik en een vooruitblik op het leven
van ons als gezin. Het leven kent vele kruispunten, iedere keer maken we een
keuze, wat een zegen als we die keuzes mogen maken in afhankelijkheid van God
Die alles bestuurt en weet wat wij nodig hebben. Gods Woord en Zijn Heilige
Geest zijn de beste wegwijzers, onder Zijn leiding hopen wij de wereld in te
trekken, lees hieronder hoe het zo gekomen is…
Alle schepselen moeten weten dat
er een God in de hemel is, Die alles heeft gemaakt en voor Wie alle knie zich
zal moeten buigen. Iedereen moet weten dat de Schepper van hemel en aarde een
heilig, rechtvaardig, getrouw en barmhartige God is, Die niet wil dat mensen
verloren gaan maar dat zij het leven vinden in Hem die gezegd heeft: ‘Ik ben
de Weg, de Waarheid en het Leven.’ Jezus Christus, Die gisteren, vandaag en
tot in alle eeuwigheid Dezelfde is, is gekomen om te zoeken en zalig te maken
dat wat verloren is. Hij gaf Zijn leven, stond op uit de dood en is opgevaren
naar de hemel met dat ene doel, verloren mensen terug te brengen tot God de
Vader. Heel het evangelie van Genesis tot Openbaring spreekt over de breuk die
er is tussen God en de mens vanwege de zonden, maar ook van het bloed dat
vloeien moest om de schuld te verzoenen. Jezus Christus, het Licht van de
wereld is gekomen en heeft opgeroepen tot geloof en bekering, Hij gaf Zijn
discipelen het bevel om in te gaan in de hele wereld en te vertellen dat er
hoop en leven is en dat een ieder die door het geloof tot Hem komt, het eeuwige
leven ontvangt. Wat een genade, wat een blijde boodschap.
Dankbaarheid vult mijn hart als
ik bedenk wat een rijkdom het is om dit te mogen delen, wat een wonder dat Gods
liefde ook voor mij het leven werd. Hoe leeg, arm en ellendig was mijn leven
voordat ik God leerde kennen als Mijn hemelse Vader. Altijd op zoek naar vrede
naar liefde en geborgenheid daar waar het niet te vinden was. Niets kon mijn
hart werkelijk bevredigen totdat ik weten mocht dat mijn schuld was verzoend en
mijn zonden vergeven. Het geloof in de Heere Jezus vervulde mijn hart met een
alles overtreffende, vreugdevolle vrede die niet te beschrijven is. Gedrongen
door Gods liefde en het besef dat mensen buiten Hem verloren gaan, kon ik niet
langer zwijgen.
Nu terugkijkend op de veertig
jaar van mijn leven besef ik dat er maar één ding van echte waarde is, dat is
het leven in gemeenschap met God. God zoekt aanbidders die Hem aanbidden in
geest en in waarheid. Hij wil in een levende relatie met mensen leven. De
eerste twintig jaar van mijn leven leefde ik in het besef dat er een God in de
hemel was, ik kende de Bijbel, luisterde naar de verhalen, thuis, op school en
in de kerk, probeerde te leven zoals mij dat werd voorgehouden maar kende niets
van het leven dat er in de Heere Jezus Christus is. Wat heb ik in de
achterliggende twintig jaar veel moeten leren, de grootste les is wel dat het
echte leven een leven uit genade is. Niet mijn gedachten, mijn inzet en mijn
werken maken het verschil, maar Gods genadige ontfermen en het werk dat Hij
door Zijn Heilige Geest in mijn hart en leven uitwerkt. Hij vraagt van mij, en
van iedereen, overgave en beschikbaarheid om in Zijn kracht het verschil te
mogen maken in een ondergaande wereld.
Niet mijn woorden, mijn
voordracht, mijn goede werken of mijn liefde tot mensen verandert harten, maar
het werk van Zijn Geest, waarbij Hij zijn kinderen wil inzetten om het licht
van de wereld te zijn. Ik weet mij geroepen om mij met geest, ziel en lichaam
in te zetten op die plaatsen waar God mij roept, leidt en zend. De tijd is
kort, de dagen boos en satan weet dat hij nog een korte tijd heeft. Wat een
zegen te mogen weten dat er één is Die satans kop vermorzeld heeft en straks de
hele hellemacht zal werpen in de poel van vuur en sulfer. Zijn Naam is Jezus,
hoe heerlijk is Zijn Naam, in Zijn Naam zullen ook vandaag nog mensen zalig
worden. Looft de Heere, prijst Zijn heilige Naam, alle gij volken.
Ruim tien jaar geleden werd mij
gevraagd om te schrijven over de bekering van Nicodemus, hoewel dit schrijven
een einde maakte aan de vriendschap met de vraagsteller, had ik nooit kunnen
weten dat dit schrijven het begin werd van een totaal nieuw leven. Een leven
van studeren, toetsen, beproeven en gevormd worden. Veel hebben wij persoonlijk
maar ook als gezin moeten leren en afleren. Iedere keer opnieuw bracht het
diepe graven in het Woord en het eigen denken ons op kruispunten. Kruispunten
waar we eigenlijk liever niet op wilden komen, maar die ons achteraf toch
rijker hebben gemaakt, rijker in het geloof, rijker in afhankelijkheid en
rijker in het voortuitzicht op dat wat komen zal.
Naast het studeren en het
schrijven, groeide in die eerste jaren het verlangen om die mensen te bereiken
die niets kennen van de Bijbel en de God van de Bijbel. Toch was de angst om
uit te gaan groter dan het verlangen, waardoor onrust en innerlijke strijd het
hart verwarde. Totdat mij de vraag werd
gesteld of ik uit zou gaan en het Evangelie zou delen met iemand op straat als
ik daar honderd euro voor zou krijgen. Zonder ooit antwoord te hebben gegeven
op die vraag, vulde schaamte mijn hart en leek het alsof de banden werden
verbroken. Wat een zegen dat die vreemde vraag mij ooit gesteld is. Wat heb ik
al veel mensen mogen ontmoeten, iedere keer weer opnieuw die strijd, iedere
keer als het ware weer een grote drempel over maar wat een vreugde als de
juiste persoon wordt gewezen en de liefde van God alle vrees doet smelten als
was voor de zon. Wat een zegen als de woorden vloeien terwijl het hart brand
van liefde. Vrienden, onze God is zo groot, Hij zoekt zondaren en wil zwakke,
vaak simpele mensen, gebruiken om in Zijn hand een krachtig instrument te mogen
zijn.
Toen ik zes jaar geleden op
wonderlijke wijze in Gambia kwam, heb ik bijzonder de werking van Gods Geest
ervaren in de vrijmoedigheid en in de honger onder de mensen, terwijl mijn
Engels vele malen slechter was dan nu, leek het of alle taalbarrières weg
vielen. In de achterliggende jaren heb ik geproefd dat Gods Geest liefde in het
hart geeft voor mensen en als die liefde drijft dan lijkt alles vanzelf te
gaan. Als er ooit een land is geweest dat specifiek mijn hart in brand heeft
gezet dan is het West Afrika, terwijl ik bij thuiskomst merkte dat iedere
Afrikaan mijn hart sneller doet kloppen. Dat terwijl ik vroeger het liefst met
iedere Afrikaan op de vuist wilde gaan, onbevattelijke hoe Gods liefdevolle
genade werkt.
Het is al weer meer dan tien jaar
geleden dat ik in het besef van Gods roeping, stopte met werken voor een baas,
om in afhankelijkheid van Vader in Zijn wijngaard te arbeiden. Als iets ons
heeft gebroken, gevormd en gekneed dan is het wel het leven in totale overgave
en afhankelijkheid. Wat een strijd om steeds weer eigen inzicht te verwisselen
voor het wachten op God. Wat een zegeningen heeft Hij ons gegeven in de jaren
die achter ons liggen. Wat een vreugde dat we deze weg als gezin hebben mogen
bewandelen, ja als man en vrouw met onze zoon hebben geleerd dat Vader in de
hemel zorgt en ons brengt op die plaatsen en bij die mensen die Hij verkiest.
Terwijl ik dit schrijf besef ik
hoe waardevol het is om vrienden te hebben waarmee je samen God de Vader mag
danken, Hem mag zoeken en je mag verblijden in de Heere Jezus Christus die voor
ons de dood en de machten der hel heeft overwonnen. Lieve familie, vrienden,
broeders en zusters, dank voor jullie liefde, God zegene jullie.
Terwijl wij nu al zoveel jaren
leven bij de dag en nooit weten waar ons eten en drinken vandaan zal komen
heeft God steeds weer voorzien, geprezen zij Zijn Naam. Vader voorzag door
harten van mensen te bewerken en hen liefde te geven om met ons zulke grote
liefdedaden te delen. Hoewel wij geleerd hebben om God daarvoor te danken
willen wij als gezin allen hartelijk danken die het werken in Gods wijngaard
mogelijk hebben gemaakt.
Op wonderlijke wijze zijn wij
meerder keren met verschillende campers op pad geweest, zomaar samen ergens op
een stil plekje genieten van de schepping en de Schepper. Nooit hadden we
kunnen denken dat deze avonturen op wielen ons zou leiden tot het kruispunt
waarop we nu zijn aangekomen…
Twee jaar geleden, op een voor
onze beleving, moment van crisis, werd er in de nacht in mijn hart het
verlangen geboren om wonend in een huis op wielen de wereld in te trekken om
daar te zijn waar Vader ons zou leiden.
Wat een idee… wat een strijd in
het denken, hoe kun je nu denken dat God zo’n verlangen in het hart werkt? Hoe
is zoiets haalbaar en hoe zou je met z’n drieën in zo’n kleine ruimte kunnen
leven? Vragen waar ook wij geen antwoord op hadden. Was het nu een eigen
verlangen of was dit Gods verlangen? We hebben het als gezin bij Vader
gebracht, er twee jaar lang dagelijks voor gebeden. Gebeden om leiding,
wijsheid en inzicht, om open deuren als het Zijn wil was en gesloten deuren als
het niet zo was. Langzaam maar zeker werd een toekomstig leven in een camper
voor Martine en Jonathan steeds aannemelijker terwijl voor mijn ogen meer beren
en leeuwen zichtbaar werden. Hoe heerlijk om samen gekneed te worden, te bidden
en te danken en tevreden leren zijn bij alles wat Vader doet. Toen we onlangs
in Zweden waren, deelde ik video boodschappen via mijn kanaal. Wonderlijke wijs
werd ons verblijf in Zweden steeds verlengd en kwam ik tot het delen van een
boodschap waarin ik zomaar, in een moment van het zien van de grote nood,
spontaal deelde dat we de wereld in willen trekken nu het nog kan. Ik zei iets
over het alles verlaten om in een huisje op wielen te wonen. Deze boodschap
bereikte het hart van een voor mij onbekende broeder die deze enkele opmerking
zag als een antwoord op zijn gebed. Terwijl ik een paar dagen later in Zweden
zat te schrijven over Jezus Die Zijn vissende discipelen vroeg om eten, terwijl
hij Zelf alles al gereed had, werd ik gebeld met de boodschap dat ons gebed was
verhoord, God voorzag in een huis op wielen een echt Motorhome. Wat een
onvergetelijk moment bracht dit ene telefoontje. Wat hebben we samen gehuild en
gedankt. We wisten niet hoe het huisje op wielen er uitzag, maar het was goed,
want Vader had voorzien.
Terwijl ik dit schrijf zit ik op
de bijrijders stoel van ons huisje, rechts naast mij wappert de was aan de
lijn, Martine mijn vrouw staat de was te doen en Jonathan onze zoon komt net
met Cindy ons hondje terug van een lange bergwandeling. Achter de waslijn zie
ik schapen grazen hoor ik zo nu en dan een schapen bel klingelen en zie ik de
eeuwige sneeuw op de bergen voor mij. Wat zal de toekomst ons brengen? God weet
het.
In de achterliggende weken hebben
we samen met behulp van geliefden, ons van God gekregen huisje, tot een waar
thuis weten te maken. Er zijn veel aanpassingen gedaan, nu is het de tijd om
het geheel te testen op technische en praktische leefbaarheid. De komende
aantal weken kan ik geen geschreven overdenkingen beloven, omdat wij zo de
Heere het geeft wat tijd met elkaar en de Heere willen doorbrengen. We maken
een lijst van actie punten, maar ook van verlangens en noodzakelijke
aanpassingen. We testen de techniek, en bereiden een blog voor waarop we als
gezin naast de Bijbelse overdenkingen ook inzicht willen geven in ons leven op
wielen. Op die manier hopen we jullie te kunnen bemoedigen en te inspireren,
waarbij het voor jullie een mooie manier is om betrokken te blijven bij ons
leven.
Wij beseffen dat het een hele
stap is om geliefden achter te laten terwijl wij ervaren hoe hard we elkaar
nodig hebben. Wat kan ik genieten van geliefden om mij heen, wat hebben we het
ook nodig om bemoedigd te worden en bemoedigingen te delen. We bidden dat
ondanks de grote afstand ons leven tot rijke zegen zal zijn voor hen die wij
ontmoeten maar ook voor hen die betrokken blijven bij ons leven door ons te
volgen, voor ons te bidden en daar waar mogelijk te steunen.
Via onze blog en YouTube kanaal,
bereikbaar via de website Bijbelse overdenkingen onder pagina: “Family life on Wheels”
(gezinsleven op wielen), hopen wij jullie op de hoogte te houden van de
ontwikkelingen.
Wilco Martine
en Jonathan Vos
